Prolog

Prolog

Szli ciemną uliczką. Ona trzymała go mocno za rękę. On patrzył przed siebie próbując ukryć zdenerwowanie. Jego roztrzepaną, czarną czuprynę rozwiewał wiatr. Jej puszyste włosy lekko drżały -zresztą ona drżała na całym ciele - tyle że ze strachu. Byli to Harry i Hermiona. Szli razem ciemna ulicą na spotkanie z porywaczami. Kiedy doszli na umówione miejsce, ze zniecierpliwieniem czekali na przybyszy. Minuty dłużyły się jak godziny. W końcu, po pewnym czasie, na Nokturnie pojawili się trzej zakapturzeni mężczyźni. Byli to Śmierciożercy. Obstąpili ich dookoła. Zaczął wiać silny, zimny wiatr. Hermiona sięgnęła po różdżkę, lecz Harry gestem ją zatrzymał. Jeden z mężczyzn wystąpił na krok od reszty i zdjął kaptur. Odezwał się:

-Witajcie drodzy przyjaciele! - Hermiona przewróciła oczami – Dobrze, że przybyliście dobrowolnie. Inaczej i tak byśmy was dorwali. Wejdźcie.

Niepewnie wkroczyli do ciemnego, nieprzyjaznego budynku. Śmierciożercy zaprowadzili ich do salonu.

-A teraz przejdźmy do konkretów. - rzekł mężczyzna - Gdzie są pieniądze?

-Najpierw powiedzcie, gdzie jest Ron! - krzyknęła Hermiona.

-Wasz przyjaciel nie jest w tym momencie najważniejszy. - odparł. - a teraz chcę zobaczyć pieniądze.

Harry wyciągnął duży worek i podał go porywaczom.

-Świetnie! - powiedział mężczyzna – teraz możecie zobaczyć przyjaciela.

Wypchnęli na środek przywiązanego do krzesła Rona.

Na całej twarzy miał liczne zadrapania i siniaki. Ubrany był w postrzępione łachy. Na jego widok Hermiona wydała z siebie zduszony krzyk.

-Możemy już iść? - spytał Harry – spełniliśmy wasze warunki, więc wypuśćcie nas i Rona.

-Myśleliście, że wypuścimy was żywych? - spytał z uśmiechem mężczyzna – Nie, nie, nie. My nigdy nie wypuszczamy naszych ofiar. Harry, Ron i Hermiona zrobili przerażone miny. Śmierciożerca uśmiechnął się do nich szeroko, odsłaniając swoje zepsute zęby.

-Obiecuję, że nic nie poczujecie. Wasza śmierć będzie szybka i bezbolesna. Daję słowo.

I wycelował różdżką w stronę Hermiony.

-Avada...

NIE! - krzyknął Harry i pobiegł w stronę ukochanej.

-Kedavra!

Harry nagle padł na ziemię. Iskierki w jego oczach zgasły. Jego usta zastygły w niemym krzyku.

-Jaki on był odważny... - powiedział porywacz z sarkazmem w głosie - Umarł w obronie przyjaciela. Prawdziwy Gryfon, ot co. No nic, teraz ty rudzielcu. Avada...

Hermiona chciała ruszyć w stronę Rona, osłonić go sobą, lecz ten pokręcił tylko głową. Wyszeptał:

-Nie martw się... Uciekaj...

-KEDAVRA!

Usta, oczy, kończyny Rona zamarły.

Hermiona powstrzymując łzy rzuciła się pędem do ucieczki. Zdołała wyrwać z rąk porywaczy worek z pieniędzmi i zdeportować się do domu.

_________________________________________________________________________

Nareszcie zdobyłam się na opublikowanie tego opowiadania. Nie byłam pewna, czy się spodoba. Jest jedna zasada - CZYTASZ - KOMENTUJESZ. Proszę o komentarze, bo to one dają weny na pisanie. Dziękuję wszystkim, którzy zechcą to przeczytać ;) Jeżeli pod tym, lub następnym rozdziałem nie będzie komentarzy, zawieszam bloga. Następny rozdział postaram się dać jutro, bo jest już prawie gotowy.